Cząsteczka insuliny zawiera wiele grup ulegających jonizacji. Sześć reszt aminokwasów może uzyskać dodatni ładunek, a 10 reszt ładunek ujemny. Bilans ładunków elektrycznych zależy od pH. W pH 5,5 bilans ładunków wynosi zero, co jest zgodne z wartością elektroforetycznie wyznaczonego punktu izoelektrycznego pH, który wynosi 5,3-5,4. Rozpuszczalność insuliny warunkuje wiele czynników, jak rodzaj rozpuszczalnika, pH, temperatura, stężenie dwuwartościo- wych jonów metali oraz soli. Przy pH poniżej 4 i powyżej 7 insulina, zarówno wieprzowa, jak i wołowa, jest nieźle rozpuszczalna przy nieobecności w roztworze jonów' Zn2. Przy pl-l bliskim punktowi izoelektryczne- mu insulina się wytrąca. Cechą szczególną insuliny jest to, że dobrze rozpuszcza się w homogennej mieszaninie wody i rozpuszczalników organicznych, np. w 50-70% etanolu. Ta cecha wynika z dużej zawartości w insulinie wielu hydrofobowych reszt aminokwasowych (Val, Ile, Leu, Tyr, Phe).
Insulina może tworzyć wiele różnych Torm krystalicznych. Do najważniejszych należy forma romboedru składająca się z jednostek zawierających heksamery insuliny (6 cząsteczek insuliny z 2 lub 4 strukturalnie, umiejscowionymi pośrodku, atomami Zn!+). Cząsteczki tego hormonu wykazują bardzo złożoną zdolność do asocjacji zarówno w stanie krystalicznym, jak i w roztworach. W roztworze insulina istnieje w zrównoważonej mieszaninie monomerów, dimerów, tetramerów, heksamerów i także większych asocjatów. Proporcja ilości różnych cząsteczkowych aso- cjatów zależy od stężenia insuliny, pH, jonów metali (Zn3+) i stężenia soli.