Category Archives: Wszystko

Małe stężenia LBA nie hamują lipolizy zapoczątkowanej przez ACTH, dibutyrylo-cAMP lub metyloksantyny, jednakże duże stężenia LBA hamują również lipolizę indukowaną przez te nieadrenergiczne bodźce [1061], Przypuszcza się, że duże stężenia LBA działają podobnie jak duże stężenia leków a-adrenolitycznych, kwasu nikotynowego lub pochodnych izoksazolu i pirozolu [356, 1025], tzn. niekonkurencyjnie hamują wewnątrzkomórkową aktywację lipolizy przez cAMP lub FDP (ryc. 12). Propranolol i kwas nikotynowy synergicznie hamują mobilizację FFA in vivo [729].

Hormon wzrostu wpływa na procesy wr komórce po połączeniu się z receptorem błonowym, nie ma jednak swoistego narządu docelowego. W leczniczym stosowaniu hormonu wzrostu wykorzystuje się przede wszystkim jego oddziaływanie na linijny wzrost szkieletu i zwiększanie wymiarów ciała. Mechanizmy, od których jest zależne działanie hormonu wzrostu na proces wzrostu, są mało poznane, częściowo dlatego, że większości oddziaływań hormonu wzrostu na wzrastanie nie można odtworzyć in vitro. Hipoteza wpływu hormonu wzrostu na proces wzrostu za pośrednictwem somatomedyn (SM) jest oparta na spostrzeżeniach Salmona i Daug- haday w 1957 r., którzy stwierdzili, że inkorporacja siarki do chrząstki wzrostowej in vifro jest pobudzana przez surowicę, a nie przez hormon wzrostu. Surowica pochodząca od zwierzęcia z usuniętą przysadką nie ma tych właściwości, a podanie hormonu wzrostu u tych zwierząt pozwalało na zachowanie zdolności surowicy do wprowadzania siarki.

Utrata zasad może zachodzić również w nerkach. Uszkodzenie wchłaniania zwrotnego wodorowęglanu sodowego w cewkach nerkowych przez pjodukty samoistnej degradacji tetracyklin (anhydrotetracyklina, anhy- dro-4-epitetracyklina), związki bizmutu, miedzi i ołowiu, inhibitory an- hydrazy węglowej (acetazolamid), toksyczne dawki witaminy D lub amfo- terycyny B (antybiotyk ten zwiększa przepuszczalność błon komórek cewkowych dla jonów wodorowych, uniemożliwiając wytworzenie gradientu stężenia jonów wodorowych w cewce dalszej) jeN przyczyną pojawienia się kwasicy cewkowej typu proksymalnego lub dystalnego.

Endometrioza jest chorobą, polegającą na przemieszczeniu błony śluzowej macicy poza jamę macicy. Przemieszczona błona śluzowa podlega takim samym zmianom cyklicznym jak endometrium. W 70% patologia ta towarzyszy innym powikłaniom, takim jak mięśniaki macicy, pohpowaty przerost błony śluzowej i polipy. Umiejscowienie endometriozy może być różne, zarówno w narządach płciowych, jak i poza nimi – co powoduje różnorodność objawów (bóle, krwawienia, dys- pareunia, niepłodność).

Znacz...

Z polskich autorów Rydzyński i wsp. [870] opisali grupę 40 mężczyzn, z których 23 cierpiało na stany lękowe w przebiegu nerwic (neurastenicznej, depresyjnej, hipochondrycznej, psychastenicznej), a 17 wykazywało stany łękowe w przebiegu organicznych uszkodzeń mózgu (encefalopatii, guza skroni, padaczki). Leczenie prowadzono propranololem doustnie, rozpoczynając od 60 mg i stopniowo zwiększając dawkę aż do 160 mg dziennie, średnio przez 5 tygodni. Zdaniem autorów propranolol wydaje się być skutecznym lekiem przeciwlękowym u chorych, u których lęk jest pochodzenia nerwicowego, a nie towarzyszy organicznym uszkodzeniom mózgu. Nieskuteczność LBA w nerwicach lękowych, opisywaną przez wielu autorów [668, 996, 998] i Suzmana [965], tłumaczono stosowaniem zbyt małych dawek leku lub zbyt krótkim czasem jego podawania.

Procesy biotransformacji zajmują bardzo ważne miejsce w mechanizmach powstawania objawów niepożądanych u noworodków. Po urodzeniu aktywność enzymów związanych z biotransior- macją leków jest mała, co bardzo ogranicza zdolność organizmu do metabolizowania i odtruwania obcych związków. Ogólną konsekwencją małej aktywności enzymów metabolizujących leki jest utrudnione wydalanie i dłużej utrzymujące się duże stężenie leku w formie aktywnej.

Wobec możliwości wyboru dwóch metod leczenia raka szyjki macicznej okazuje się konieczny podział kliniczny wszystkich przypadków raka na takie, które nadają się do operacji, i takie które się do niej nie nadają. Byłoby bowiem nierozsądne stosować zabieg chirurgiczny w przypadkach, w których nie ma widoków na doszczętne usunięcie całego guza nowotworowego wraz z najbliższymi macicy węzłami chłonnymi. Ocena taka jest jednak bardzo trudna, gdyż węzły te są niedostępne dla klinicznego badania, a tym samym musimy kierować się w doborze przypadków przede wszystkim miejscowymi warunkami, jakkolwiek i ogólny stan chorej musi być wzięty w rachubę.

Cząsteczka insuliny zawiera wiele grup ulegających jonizacji. Sześć reszt aminokwasów może uzyskać dodatni ładunek, a 10 reszt ładunek ujemny. Bilans ładunków elektrycznych zależy od pH. W pH 5,5 bilans ładunków wynosi zero, co jest zgodne z wartością elektroforetycznie wyznaczonego punktu izoelektrycznego pH, który wynosi 5,3-5,4. Rozpuszczalność insuliny warunkuje wiele czynników, jak rodzaj rozpuszczalnika, pH, temperatura, stężenie dwuwartościo- wych jonów metali oraz soli. Przy pH poniżej 4 i powyżej 7 insulina, zarówno wieprzowa, jak i wołowa, jest nieźle rozpuszczalna przy nieobecności w roztworze jonów' Zn2. Przy pl-l bliskim punktowi izoelektryczne- mu insulina się wytrąca. Cechą szczególną insuliny jest to, że dobrze rozpuszcza się w homogennej mieszaninie wody i rozpuszczalników organicznych, np. w 50-70% etanolu. Ta cecha wynika z dużej zawartości w insulinie wielu hydrofobowych reszt aminokwasowych (Val, Ile, Leu, Tyr, Phe).

Zajście w ciążę poza tym okresem największej płodności jest jednak zawsze rzeczą możliwy, zależy bowiem od odchyleń od stanu prawidłowego, które nie są rzadkością.

Przyjmowanie istnienia fizjologicznej niepłodności utrzymującej się przez pewien czas po porodzie w czasie karmienia prowadzi do zawodów jeszcze częstszych. Jakkolwiek długotrwałe karmienie wpływa upośkdzająco na stan i czynności macicy (uterus lactantium), zajście w ciążę w tym okresie jest zjawiskiem bardzo pospolitym. Przedłużanie okresu karmienia celem niedopuszczenia do ciąży nie tylko jest rzeczą zawodną, ale prowadzi do osłabienia kobiety i upośledzenia jej sil żywotnych, tak potrzebnych ustrojowi po okresie porodu.

Schorzenie to należy do bardzo rzadkich i ma przebieg przewlekły. Jakkolwiek promienica wywołuje typowe zmiany zapalne, wytwarzane przez nią endotoksyny wpływają na rozwijający się proces chorobowy w ten sposób, żc w obrębie nacieków dochodzi podobnie jak w kile i gruźlicy do charakterystycznego ugrupowania komórek (komórki olbrzymie, komórki nabłonkowate).

Zarówno w tkankach, jak i w hodowli sztucznej – tlenowej lub beztlenowej – promienica tworzy szare, żółtawe lub czerwonawe ziarna wielkości prosa, ułożone promienisto na włóknach grzybni. Całość grzybni stanowi zwartą masę, w obrębie której zachodzą zmiany polegające na kol- bowatym rozdęciu zakończeń włókien, procesie martwiczym w centrum grzybni oraz na rozpadaniu się jej nitek.

Ostatecznym wynikiem szkodliwego działania promienicy na schorzałą tkankę jest powstanie przewlekłego ropienia. Wokół ropni stwierdza się bujanie łączno- tkankowe i tworzenie się ziarniny.

Każda z kol...

Możliwości powstania pierwotnego procesu gruźliczego w obrębie kobiecych narządów rodnych nie można jednak wyłączać, gdyż prace anatomo-patologiczne stanowczo za nią przemawiają. W tych raczej rzadkich przypadkach prątki gruźlicy dostają się na narządy płciowe od zewnątrz. Taki sposób powstania schorzenia gruźliczego jest zupełnie zrozumiały, jeśli chodzi o srom, pochwę, a nawet część pochwową. Trudno jednak wytłumaczyć sobie powstanie pierwotnej gruźlicy jajowodów wskutek przedostawania się do nich zarazków od zewnątrz, bez uprzedniego zajęcia przez swoisty proces chorobowy dolnych odcinków przewodu płciowego. Z tych względów właśnie wielu badaczy uważało i dziś jeszcze uważa za prawdopodobne, że w przypadkach gruźlicy pierwotnej trąbek prątki gruźlicy dostają się do jajowodów w plemnikach, które przenoszą je z chorych jąder mężczyzny lub ze sromu czy pochwy kobiety, gdzie dostały się podczas aktu płciowego.

Działanie niepożądane hipoglikemizujących pochodnych sulfonylomocznika obejmuje wiele zespołów o różnym znaczeniu klinicznym.

Zespół rumieniopodobny. Pochodne sulfonylomocznika w znacznym odsetku przypadków powodują występowanie nietolerancji etanolu. Picie alkoholu u ok. 10-15% osób przyjmujących tolbutamid lub aceto- heksamid oraz u ok. 15-25% osób leczonych chlorpropamidem wywołuje zaczerwienienie skóry, ból głowy, nudności, wymioty, częstoskurcz i podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi. Niektórzy autorzy dopatrują się patogenezy tego niepożądanego działania w genetycznie uwarunkowanym zahamowaniu metabolizmu endomorfin.