Obfite i chlustające wymioty u niemowląt, zawie-rające treść żołądkową bez domieszki żółci, występujące często bez związku z karmieniem — są charakterystyczne dla zwężenia odźwiernika.
Wymioty nawykowe są wyrazem utrwalenia się odruchu wymiotnego, jeżeli dłuższy czas dziecko zmusza się do zjadania nadmiernej ilości pokarmu lub spożywania takich potraw, których ono nie znosi. Fizjologiczny odruch samoobronny przeradza się z czasem w patologiczny, pojawiający się często już na sam widok jedzenia. Często wymioty te poprzedza ból w okolicy żołądka lub w okolicy pępka, ustępujący po wymiotach. Nie trzeba dodawać, że ten odruch patologiczny pojawia się szczególnie łatwo u dzieci neuropatycznych. Niektórzy autorzy zwracają uwagę także na alergiczne podłoże wymiotów nawykowych.
Wymioty w początkowym okresie choroby zakaźnej są wyrazem zakłócenia równowagi w centralnym układzie nerwowym w związku z narastaniem gorączki (grypa, płonica).
Wymioty związane z przeżuwaniem nie są właściwie wymiotami, gdyż cofający się pokarm jest ponownie połykany.