Częste i luźne stolce, czyli biegunki, są najczęściej wynikiem ostrego lub przewlekłego zakażenia przewodu pokarmowego. Ponadto mogą one być natury alergicznej lub neurogennej. Stolce nie strawione, obfite, gliniaste itd. wskazują zwykle na przewlekły charakter zaburzeń trawienia, wynikający z niedoczynności gruczołów trawiennych i są omówione w dalszej części tego rozdziału.
Zaparcia stolca mogą mieć następujące przyczyny: a) błędy żywienia, – b) atonia jelit, c) stany kurczowe, d) zaparcie nawykowe. Zarówno odżywianie niedostateczne pod względem kalorycznym, jak i spożywanie potraw wysokokalorycznych może prowadzić do formowania się stolców zbitych i rzadko oddawanych. U niemowląt jest to najczęściej wynikiem zbyt dużej ilości białka w pożywieniu. Znacznie częściej jednak przyczyną zapartych stolców są stany atoniczne jelit. Występują one nierzadko rodzinnie jako cecha dziedziczna. Do grupy zaparć na tle atonii należy zaliczyć także zaparcia w chorobie Hirschsprunga, schorzeniach mózgowia, niedoczynności tarczycy i in. Stolce w zaparciach pochodzenia spastycznego są uformowane w grudki przypominające ,,owcze bobki” i uznawane jako objaw wzmożonego napięcia układu sympatycznego. Odrębną grupę stanowią zaparcia nawykowe, powstałe najczęściej wskutek świadomego powstrzymywania się od oddawania stolca z powodu bolesności odbytu (przeczosy odbytu, guzki krwawnicze), wstydli- wości itp.