Miejsce rtęci zajęły obecnie przetwory bizmutowe, stosowane najczęściej jako 10% zawiesiny soli bizmutowych w oliwie w dawkach 1-2 ml, dwa razy tygodniowo. Leczenie bizmutem wymaga jednak również starannej kontroli jamy ustnej, dziąseł oraz kontroli moczu na obecność białka.
Najsilniejszym środkiem przeciwkiłowym do chwili wprowadzenia penicyliny do lecznictwa kiły był salwarsan albo jego pochodne (neosalwarsan). Wprowadzany on bywa do ustroju w drodze wstrzykiwań dożylnych. Obok neosalwarsanu stosuje się obecnie i inne związki arsenowe, a więc rp. myosalwarsan (wstrzykiwanie domięśniowe) i stowarsol (podawany doustnie w postaci pastylek). I te środki nie są dla ustroju obojętne, gdyż mogą niekiedy wywoływać objawy uboczne w postaci żółtaczki, zapalenia skóry, a czasem nawet – chociaż bardzo rzadko – zapalenia mózgu.
W kile wrodzonej leczeniu poddana być winna zarówno matka, jak i dziecko. Noworodek może być karmiony tylko przez własną matkę lub odżywiany sztucznie. Życie nastręcza tu rozmaite możliwości, które zmuszają nas często do indywidualnego rozpatrzenia każdego przypadku przed wydaniem zezwolenia na karmienie dziecka. (Wytyczne do obowiązku badania karmicielek objęte zostały w pracy Lejmana, Oszasta i Capińskiego, wydanej nakładem Państwowego Zakładu Wydawnictw Lekarskich).
Czas trwania leczenia takiego dziecka zależy od okresu kiły wrodzonej. W kile wrodzonej wczesnej trwa krócej, natomiast w kile wrodzonej późnej, gdzie zachodzą zjawiska odporności serologicznej, leczenie trwa dłużej. Stosuje się dawki według wagi dziecka, a więc np. neosalwarsan w dawce 0,008-0,15 na każdy kilogram wagi. Dawki bizmutu winny wynosić 0,001 bizmutu metalicznego na kilogram wagi.
Bardzo wielkie znaczenie ma sprawa zezwolenia na małżeństwo osobom, które przeszły kiłę. Nie ulega wątpliwości, że nie zawsze można polegać na ujemnym wyniku odczynu Wassermanna lub innych odczynów serologicznych. Względną pewność nieprzeniesienią zakażenia na osobę zdrową daje przebycie pełnego leczenia pod opieką specjalisty.