Empedokles (V w. p.n.e.) twierdził, że głównymi zasadami budowy świata jest miłość i nienawiść, dwie nieustannie zwalczające się nadrzędne siły. Miłość stwarza istoty organiczne i łączy wszystkie żywioły w najwyższej harmonii. W tym ujęciu miłość pozbawiona jest seksualności. Platon opiewa miłość erotyczną i wynosi ją do rzędu sił metafizycznych. Miłość, przejawiająca się pierwotnie w formie popędu do zachowania gatunku, unosi człowieka ze świata zjawisk do świata idei, gdzie sama staje się Prawdą, Pięknem i Dobrem, Kartezjusz odróżniał dwa rodzaje miłości, jednak różnica między nimi dotyczyła nie istoty, lecz jej skutków. Miłość życzliwa, cechująca się pragnieniem dobra ukochanej osoby, oraz miłość pożądliwa wyrażająca się w pragnieniu posiadania ukochanej osoby, W epoce Odrodzenia rozróżniano miłość erotyczną duchową i cielesną, które stanowiły przeciwieństwa. W zasadzie wyróżniano trzy rodzaje miłości erotycznej: 1) miłość niebiańską, zwróconą ku pięknu duchowemu 2) miłość ludzką, która wyraża się w zachwycaniu się, pożądaniu i zaspokajaniu pięknem zmysłowym na drodze jedynie wzrokowej 3) miłość zwierzęcą wyrażającą się w pragnieniu kontaktów seksualnych. Spinoza twierdził, że miłość jest rozkoszą, której towarzyszy wyobrażenie zewnętrznej przyczyny.
Fromm (1971) odróżniał trzy rodzaje więzi międzyludzkich, które określał mianem miłości, jednakże tylko jedna z nich zasługuje na miano miłości – trwała więź międzyludzka oparta na zasadach wolności, odpowiedzialności i szacunku. Dwie pozostałe więzi (miłość erotyczna, czyli stan namiętnego zafascynowania drugim człowiekiem oraz sadomasochi- styczna więź symbiostyczna) są w istocie pseudomiłością, nie zasługującą na miano miłości. Miłość człowieka (bliźniego, macierzyńska, braterska, do rodziców) jest ostateczną i rzeczywistą potrzebą każdego człowieka.