Popęd agresji może współistnieć z popędem ucieczki, zwierzę może jednocześnie bać się przeciwnika i być skłonne do ataku. Ta dwoistość motywacji znajduje swój wyraz w zachowaniu zwierzęcia – można wówczas obserwować współistnienie gestów typowych dla agresji i strachu. Zachowanie zwierzęcia, gdy oba popędy występują z tą samą siłą, nazywamy zachowaniem ambiwalentnym.
W warunkach naturalnych agresja u zwierząt rzadko prowadzi do poważniejszych uszkodzeń ciała czy śmierci, ponieważ zwierzę słabsze ma zwykle możność wycofania się przed atakami silniejszego. Otwarta agresja jest z reguły poprzedzona specjalnym rodzajem zachowania osobnika agresywnego, tak zwanym grożeniem, mającym na celu ostrzeżenie atakowanego zwierzęcia: na przykład szczerzeniem zębów lub podnoszeniem się na tylne łapy, u ptaków unoszeniem dzioba i stroszeniem piór itp. Jeżeli ten rodzaj zachowania nie odniesie pożądanego rezultatu, wtedy dopiero włączone zostają formy otwartego ataku od najłagodniejszych do najgroźniejszych. Z kolei osobnik atakowany może reagować na zamiar agresji lub otwarty atak zachowaniem mającym na celu niedopuszczenie do ataku lub jego natychmiastowe zahamowanie. Są to tak zwane zachowania uspokajające. Zachowanie takie jest wrodzone dla danego gatunku zwierząt. Reakcją na zamiar agresji lub atak jest wtedy wystawianie części ciała szczególnie wrażliwych na uraz lub odwracanie części ciała stanowiących główną broń (np. odwracanie dzioba). Hamowaniu agresji służyć może zachowanie prowadzące do przestrojenia agresora, czyli do zmiany jego nastroju. Może to być demonstrowanie zachowania wyzwalającego opiekę (et-epimeletycznego): gesty żebrzące u ptaków, wywracanie się do góry brzuchem i oddawanie moczu u psów (Canis familiaris) itp., a także zachowań seksualnych, zwłaszcza w formie prezentacji. Przestrojenie polega na tym, że pod wpływem reakcji osobnika atakowanego następuje zmiana zachowania agresora, adekwatna do zachowania obiektu agresji.