Ponieważ przedmiotem dalszych rozważań jest zachowanie seksualne człowieka, potrzebne będzie krótkie omówienie pojęcia „zachowanie” w aspekcie teorii regulacyjnej. Behawioryści ze szkoły Watsona traktowali zachowanie jako mechaniczną reakcję na określony układ bodźców, pomijając tym samym analizę czynników, które powodują różnorodność zachowań poszczególnych osób, nawet w przypadku wystąpienia identycznych bodźców. W teorii regulacyjnej natomiast zachowanie traktowane jest jako czynność, za pomocą której organizm reguluje swoje stosunki z otoczeniem. Istota regulacji polega na takim kierowaniu funkcjami danego mechanizmu, aby uzyskać pożądany efekt końcowy, określony jako „standard regulacji” (Lewicki, 1969). Jeśli standard regulacji został z góry określony, to istnieje możliwość zbudowania takiego mechanizmu, w którym funkcja regulowania będzie realizowana samoczynnie, a tym samym układ taki będzie posiadał właściwości samoregulujące. Mechanizmy samoregulacyjne są w coraz szerszym zakresie stosowane w nowoczesnych urządzeniach technicznych, a ich najprostszymi formami są termostat i stabilizator napięcia prądu. Nie należy jednak zapominać, że pierwowzorem tych wszystkich urządzeń jest samoregulacja somatyczna i ośrodkowa, występująca jako naturalny mechanizm biologiczny w żywych organizmach. Homeostaza, czyli zdolność żywego organizmu do zachowania stałości środowiska wewnętrznego, wynika z istnienia biologicznych stabilizatorów, pozwalających na utrzymanie właściwości ustroju w granicach normy fizjologicznej, pod warunkiem, że bodźce zakłócające wewnętrzną równowagę organizmu nie będą nazbyt silne. Zagadnienia te zostały wyczerpująco omówione m.in. przez H. Selyego (1963) w ramach jego koncepcji zespołów adaptacyjnych LAS i GAS. W psychologicznej analizie mechanizmów zachowania seksualnego najbardziej istotna jest samoregulacja, będąca funkcją ośrodkowego układu nerwowego, w głównej mierze kierująca zachowaniem osobniczym w jego prawidłowej i zaburzonej formie.