W oryginalnym opracowaniu Van Heeka występuję bardziej szczegółowe rozbicie źródeł informacji, które dla prze) rzystości 1 porównywalności z danymi polskimi 1 innych krajów zoataly w naszym ujęciu sprowadzone do mniejszej liczby grup. I tak w rubryce „Inni dorośli” Van Heek wyróżnia: a) inni członkowie rodziny, b) lekarz domowy, c> ginekolog, d) aptekarz, e) ksiądz, f) poradnia świadomego macierzyństwa, g) klinika położnicza (przy czym największy udział mają „Inni dorośU członkowie rodziny”). To samo dotyczy kategorii „rówieśnicy”. wśród których Van Heek wyodrębnia: dzieci w tej samej rodzinie, dzieci spoza rodziny, chłopiec, z którym chodziłam (boyfriend), dziewczyna, z którą chodziłem (plrlfrtend), a nawet „małżonek”.
instytucji formalnych najsilniej oddziałują jeszcze rodzice (głównie matki), a dopiero później (od 3 do 10 razy słabiej) nauczyciel i szkoła. W tym samym czasie księża i lekarze prawie nie są wymieniani jako źródło informacji w tej ważnej i trudnej dziedzinie życia.
Studium Van Heeka pozwala odpowiedzieć na pytanie, w jakim wieku ludzie otrzymywali informacje na poszczególne tematy w 5 zbadanych krajach. I tak na temat tego, skąd biorą się na świecie dzieci i jaki jest w tym udział matki, w wieku do lat 7 uzyskuje informację ze źródeł formalnych zaledwie 2°/o dzieci, do lat 10 – 9%, młodzieży do lat 20 – 36%. Na szczęście istnieją jeszcze źródła nieformalne, toteż ogółem informacje takie poza szkołą i rodziną oraz nie od lekarzy zdobywa do lat 7 – 3% dzieci, do lat 10 -18%, do lat 14 – 65% i młodzieży do lat 20 – 87% zbadanych we wszystkich pięciu krajach.