Jajnik składa się z dwóch części: korowej (miąższowej) i rdzennej (naczyniowej). W zewnętrznej części korowej mieszczą się pęcherzyki Graafa w rozmaitych stadiach dojrzewania i pęcherzyki pierwotne (folliculi primordiales). Najbardziej powierzchowna część kory jajnika nosi nazwę błony białawej (tunica albuginea), zgodnie ze swym znamiennym wyglądem. Powierzchnia jej jest pokryta warstwą nabłonka walcowatego (nabłonka rozrodczego).
Część rdzenna jajnika (medulla) składa się z luźnej tkanki łącznej i zawiera liczne naczynia krwionośne, którym towarzyszą niekiedy pasemka mięśni gładkich.
Między zwyczajnymi komórkami tkanki łącznej znajduje się pewna ilość tzw. komórek śródmiąższowych (cellulae interstitiales) jajnika, które w prawidłowych warunkach nie różnią się od fibroblastów, jednak pod wpływem hormonów' gonadotropowych upodabniają się kształtem do komórek nabłonkowych. Mają one wytwarzać hormony jajnikowe. Pochodzą, być może, z osłonki pęcherzyków, które uległy zanikowi. Cały zespół komórek śródmiąższowych bywa czasem określany nazwą „gruczołu śródmiąższowego“ jajnika (corpus interstitiale ovarii).
We wnęce lub w krezce jajnika znajdują się też niewielkie gniazda dużych komórek przypominających nabłonkowe, łączących się z włóknami nerwowymi splotu sympatycznego.
Są to tzw. komórki „wnękowe“, „sympatykotropowe“, określane też mianem komórek Leydiga jajnika, które należy uważać za odpowiedniki komórek Leydiga w jądrze. Świadczy o tym fakt, że ich nadmierny rozwój może prowadzić do pojawienia się u kobiety trzeciorzędnych cech płciowych męskich.
Gniazda komórek nabłonkowych, opisane przez Waltharda, są to torbielkowato rozdęte lub lite twory występujące w części korowej lub we wnęce jajnika, zwykle pod powierzchownym nabłonkiem. W warunkach prawidłowych nie odgrywają one żadnej roli.
Opisano też przypadki typowego jajnika trzeciego, połączonego z macicą za pomocą osobnego jajowodu (w piśmiennictwie polskim T. Keller).
W obrębie narządów płciowych kobiety stwierdzamy często narządy szczątkowe, będące pozostałością ciała i przewodu Wolffa, które stają się niekiedy powodem spraw chorobowych. Należy tu: nadjajnik (epoophoron), przyjajnik (paroophoron) i przewód Gärtnern (ryc. 22).
Nadjajnik, zwany również narządem Rosenmiillera, jest pozostałością do- glowowej części pranercza (ciała Wolffa). Leży on w górnej części więzadła szerokiego, w tzw. krezce jajowodu, między jajowodem i jajnikiem i składa się z krótkich kanalików w liczbie 6-12, o osi prostopadłej do osi trąbki. Kanaliki te wyraźne. Skurcze mięśniówki są odmienne w rozmaitych fazach cyklu miesięcznego. Najsilniejsze towarzyszą wędrówce jaja do macicy. W czasie ciąży są natomiast bardzo słabe.
Jajowody są dobrze zaopatrzone w naczynia krwionośne (ramus tubarius art. spermaticae stricte onaricae) i chłonne.