Niekiedy dochodzi jednak tylko do rozdwojenia łechtaczki, braku przedniej ściany cewki moczowej i rozbieżnego ustawienia warg sromowych. Zaburzenia w prawidłowym rozwoju zatoki mo- czopłciowej mogą być również przyczyną tego, żc moczowody uchodzą nie do pęcherza, ale do pochwy lub nawet do jej przedsionka.
Zanik lub przerost narządów płciowych zewnętrznych kobiety w życiu płodowym może doprowadzić do rozmaitych ich nieprawidłowości, a więc braku warg sromowych większych i mniejszych, ich niedokształcenia, braku przedsionka pochwy, także i do przerostu i uwydatnienia poszczególnych części sromu. Wady rozwojowe, dotyczące błony dziewiczej, nie mają większego znaczenia, wyjąwszy zupełne jej zarośnięcie, które może mieć przykre następstwa w okresie dojrzałości płciowej.
Na szczególną wzmiankę zasługuje wada rozwojowa polegająca na upodobnieniu się zewnętrznych płciowych części kobiety do części płciowych mężczyzny. Wada ta, określana nazwą rzekomego zewnętrznego obojnactwa (pseudohermaphrodiłismus externus femininus), dotyczy cech płciowych zewnętrznych, gdyż gruczoły płciowe odpowiadają u takich jednostek zawsze płci żeńskiej.
Obojnactwo rzekome kobiece (pseudohermaphrodiłismus femininus completus) w ogólnym tego słowa znaczeniu polega na posiadaniu przez te kobiety jajników, podczas gdy narządy płciowe tak wewnętrzne, jak zewnętrzne odpowiadają płci męskiej. Obok zewnętrznego rzekomego obojnactwa kobiecego, w którym części płciowe zewnętrzne odpowiadają płci męskiej, a wewnętrzne płci żeńskiej, przy istniejących jajnikach, rozróżniamy jeszcze obojnactwo rzekome wewnętrzne, w którym u kobiety posiadającej jajniki oraz cechy płciowe zewnętrzne żeńskie istnieją narządy, które u mężczyzny powstają z ciała i przewodów Wolffa i Mullera. Podział ten jest dość sztuczny, gdyż nie uwzględnia możliwych różnic w ustosunkowaniu się