Wtórna niewrażliwość na pochodne sulfonylomocznika nierzadko ma charakter pozorny, np. łączy się z dodatkowymi chorobami nie więcej niż w połowie przypadków jest to niewrażliwość rzeczywista, związana z ewolucją patofizjologicznych zaburzeń w cukrzycy. Ocena utrzymywania się wrażliwości na pochodne sulfonylomocznika w czasie jest utrudniona ze względu na wpływ starzenia się, dodatkowych chorób, zgonów chorych oraz przerywania obserwacji z powodu zmiany miejsca pobytu.
Odsetek chorych wrażliwych zwiększa się często pozornie z powodu stosowania tych leków u chorych z niewielkim zwiększeniem glikemii, którzy mogliby być leczeni wyłącznie za pomocą diety i ćwiczeń fizycznych.
Poruszono zagadnienie, czy ocena odległych wyników leczenia pochodnymi sulfonylomocznika ma jakąkolwiek wartość, jeśli nie ma grup jednocześnie leczonych placebo. Dotyczy to zwłaszcza uznania niektórych efektów za skutki działania leków.
W badaniach z Boston City Hospital z lat 1956-1969 obserwowano chorych leczonych tolbutamidem lub chloropropamidem tak, aby popo- siłkowa glikemia była mniejsza od 8,3 mmol/1 (150 mg%). Po 6 miesiącach zamieniono lek na placebo, które utrzymywano także 6 miesięcy, chyba że nawrót objawów cukrzycy zmuszał do leczenia z powrotem za pomocą verum. Takie próby z placebo stosowano co 2 lata. Z 282 chorych leczonych tolbutamidem 29,5% sklasyfikowano jako przypadki pierwotnej niewrażliwości, 70,5″/« miało początkowo dobre wyniki. Spośród nich 31,2″/« wykazywało równie dobre wyniki leczenia po zmianie tolbu- lamidu na placebo. U 18,1% powstała wtórna niewrażliwość na lek. W sumie więc 21,3% chorych mogło być sklasyfikowanych jako przypadki wrażliwe i wymagające tolbutamidu. Podobne zależności obserwowano przy leczeniu chloropropamidem. Stwierdzono, że chociaż u 59%' chorych, u których zaprzestano leczenia pochodnymi sulfonylomocznika powróciła hiperglikemia, u 31% stwierdzono dalej dobre wyniki leczenia.