Schorzenie to, bardzo rzadkie w obrębie części rodnych, może wystąpić jako powikłanie uprzednio już istniejącej błonicy gardła. Rozpoznanie polega na wykazaniu w rozmazach pobranej wydzieliny maczugowca Lö.Tlera. Przebieg schorzenia jest nietypowy i polega na wystąpieniu obrzęku, zaczerwienieniu, zasinieniu sromu oraz na obfitym śluzowym wycieku. Gruczoły pachwinowe są zwykle powiększone. Rokowanie w wypadku wczesnego rozpoznania jest pomyślne. Nie można jednak zapominać, że pozostałością po owrzodzeniach tego rodzaju są czasem blizny oraz zrosty.
Za przewlekły proces zapalny sromu o nieznanej etiologii trzeba też uważać sprawę chorobową, określaną mianem łuszczycy sromu (leukoplakia vttlvae). Schorzenie to przez długi czas było utożsamiane z marskością sromu (kraurosis vulvae), opisaną po raz pierwszy przez Breisky’ego w r. 1885, jakkolwiek są to choroby zasadniczo od siebie różne.
Łuszczyca sromu polega na pojawieniu się w okolicy odbytnicy, w fałdzie udowo-sromowym, na wargach mniejszych i na wewnętrznej powierzchni warg większych jednej lub kilku ograniczonych wyniosłych wysepek, bielszych od otoczenia. Nabłonek, który w tych miejscach jest zgrubiały, wbrew najzupełniej błędnej nazwie polskiej, wcale się nie łuszczy. Wysepki łuszczycy nigdy nie pojawiają się w przedsionku pochwy i u wejścia do cewki moczowej, co jest jedną z cech odróżniających ją od marskości sromu – schorzenia, które polega na przewlekłym zaniku i wysuszeniu skóry sromu, występujących klinicznie ze zwężeniem wejścia do pochwy, skurczeniem i jakby zmniejszeniem się całego sromu.