Brous- seau i współpracownicy (1953) opisali 37-letniego pedofila, który po rozległym obustronnym podkorowym przecięciu i koagulacji okolic przed- czołowych płatów czołowych utracił dewiacyjne skłonności na okres kilku miesięcy. Wdowiak (1965) podaje, że leukotomia może doprowadzić do wzmożenia aktywności seksualnej z równoczesnym osłabieniem skrupułów i poczucia winy. Może to wieść do społecznie niebezpiecznych zachowań seksualnych. Zlotlow i Paganini (1959) donieśli, że 60 spośród 100 ludzi w 5 lat po lobotomii wykazywało zachowania autoseksualne (masturbacja) lub homoseksualne. Autorzy sądzą, że wyjaśnienie tego leży w fakcie, że wzory seksualne „zamaskowane” przed lobotomią ujawniają się po jej wykonaniu. Przeczą temu, aby lobotomią miała wywoływać wzmożenie aktywności auto- lub homoseksualnej lub też przyczyniać się do wystąpienia ich jako nowej jakości wzorów zachowania.
Guzy płata skroniowego cechują się objawami padaczki skroniowej oraz między innymi ilościowymi i jakościowymi zaburzeniami seksualnymi. Zaburz nia ilościowe polegają na wzmożeniu lub osłabieniu aktywności seksualnej. Zaburzenia jakościowe przejawiają się w postaci dewiacyjnych zachowań seksualnych. W płatach skroniowych znajdują się przypuszczalnie obszary kory mózgowej hamujące pewne wzory zachowań seksualnych. Uszkodzenie tych piatów wyzwala u niektórych mężczyzn dewiacyjne zachowanie seksualne w postaci fetyszyzmu lub trans- westytyzmu. Tłumaczy się to w ten sposób, że tendencje do tych zachowań istniały już u tych mężczyzn uprzednio, lecz były hamowane