Nadciśnienie tętnicze. Wpływ kortyzonu i jego pochodnych na ciśnienie tętnicze krwi, w porównaniu z wpływem mineralokortykosteroidów, jest nieznaczny. Nadciśnienie w długotrwałej kortykoterapii spotyka się u ok. 10-16% leczonych. Odwrotnie w naturalnym zespole Cushinga nadciśnienie tętnicze spotyka się w 85% przypadków – jest to więc jeden z objawów najbardziej stałych [4].
Wzrost ciśnienia tętniczego zależy przede wszystkim od zwiększenia obwodowego oporu naczyniowego. Wynika także z powiększenia objętości krwi w łożysku naczyniowym oraz nasilenia zatrzymywania sodu. Kortykosteroidy potęgują wpływ amin katecholowych na ścianę tętniczek. Na ogół wpływ kortyzonu na ciśnienie tętnicze krwi jest silniejszy od jego pochodnych. Można stwierdzić, że działanie zatrzymujące sód i zwiększające wydalanie potasu ulega znacznemu nasileniu w wyniku wprowadzenia fluoru w położenie 9a, natomiast odwodorowanie w położeniu 1,2, hydroksylacja w pozycji 16ct lub metylacja w tym położeniu zmniejszają je. Uprzednio istniejące uszkodzenie nerek ułatwia powstanie posteroidowego nadciśnienia tętniczego.
Zmiany w zapisie ekg, które spotyka się u osób długotrwale leczonych steroidami, głównie zależą od kaliopenii i hipokaliemii [8]. Dotyczą one najczęściej załamka T i odstępu QT łączą się one często z objawami hipokaliemii w przewodzie pokarmowym (wzdęcia, zaparcia, nudności). Posteroidowa hipokaliemia zmniejsza tolerancję glikozydów naparstnicy. Objawy te cofają się pod wpływem podania potasu [gk. 40 mmol/24 h] lub samoistnie. j Steroidy i aterogeneza. Długotrwała kortykoterapia prowadzi do wielu zmian w metabolizmie tłuszczów, które zwłaszcza u osób w podeszłym wieku mogą mieć znaczenie aterogenne. Kortykoterapia zwiększa stężenia cholesterolu, a szczególnie jego estrów we krwi. U chorych z kola- genozami leczonych długotrwale kortyzonem stwierdzano zwiększenie stężeń cholesterolu i fosfolipidów, liczby jodowej i odpowiednio zmniejszenie ilorazu stężenia fosfolipidów do stężenia cholesterolu. Duże dawki, kortyzonu z reguły zwiększają poziom triglicerydów aż do objawu „mlecznej surowicy”.