Leczenie wtórnej niedoczynności kory nadnerczy, powstającej na skutek niedostatecznego wydzielania kortykotropiny przez przedni płat przysadki, prowadzi się identycznie jak w chorobie Addisona, tj. podawaniem substytucyjnych dawek kortyzonu lub hydrokortyzonu. Rzadziej potrzebny jest dodatek mineralokortysteroidu. W czasie stresu również obowiązuje zwiększenie dawek kortyzonu i wprowadzanie hormonów kory nadnerczy domięśniowo lub dożylnie. Nie prowadzi się leczenia wtórnej niedoczynności kory nadnerczy wstrzyknięciami kortykotropiny.
Wprawdzie ten sposób postępowania we wtórnej niedoczynności kory nadnerczy można by uznać za racjonalny i etiopatogenetycznie uzasadniony, nie znalazł on jednak zastosowania ze względu na duży koszt leczenia i uciążliwość wykonywania wstrzyknięć. Dodatkowym niekorzystnym czynnikiem jest powstawanie z biegiem czasu przeciwciał niweczących działanie egzogennej kortykotropiny. Niedoczynność kory nadnerczy na skutek upośledzenia czynności podwzgórza (niedobór kortykołibe- ryny) leczy się tak samo, jak wspomniane już postacie niedoboru kortyzolu – za pomocą kortyzonu lub hydrokortyzonu.
Wszyscy chorzy z niedoczynnością kory nadnerczy powinni być zaopatrzeni w pisemną informację, noszoną w dowodzie osobistym, zawierającą rozpoznanie i sposób stosowania zwiększonych dawek kortyko- steroidów w razie stresu.