Niedokrwistość i błędnica są czynnikiem wywołującym pierwotny brak miesiączki zwykle tylko u osób niedostatecznie odżywionych i fizycznie słabych. O wiele częściej stają się one natomiast powodem wtórnego zatrzymania się jej. To samo odnosi się do rozwiniętej gruźlicy płuc i otrzewnej. Opóźnienie się miesiączek może być w tym ostatnim przypadku spowodowane zniszczeniem pęcherzyków Graafa podczas choroby.
Brak miesiączki we właściwym okresie i utrzymywanie się tego stanu przez kilka lat wymagają oddania dziewczynki pod opiekę lekarską. Zadaniem lekarza jest zbadanie nie tylko ogólnego stanu jej zdrowia, znamion właściwych dla pokwitania i cech rozwoju całego ustroju, lecz także-jeśli stwierdzi, że nie ma pod tym względem żadnych nieprawidłowości – zbadanie narządów rodnych, sromu i wejścia do pochwy. W razie czynnościowych zaburzeń jajników, przysadki mózgowej i tarczycy należy zastosować leczenie hormonalne. Nie ma wprawdzie osobnych leków na pierwotny brak miesiączki, ale podawanie hormonów płciowych oraz gonadotrofin może doprowadzić do pożądanego wyniku przy indywidualnym traktowaniu każdego przypadku.
O ile w przypadkach pierwotnego braku miesiączki zaburzenia rozwojowe odgrywają dużą rolę, o tyle wtórny jej brak jest zwykle powodowany przez czynniki działające na ustrój kobiety dopiero poza życiem płodowym.
Przyczynami wtórnego zatrzymania się miesiączki mogą być również-jak i w pierwotnym braku miesiączki – czynniki działające szkodliwie albo na cały ustrój, albo tylko na narządy rodne kobiety.
Pierwszą grupę stanowią: a) osłabienie całego ustroju wskutek ostrych lub przewlekłych chorób, stany w okresie zdrowienia oraz po zabiegach operacyjnych
– b)przewlekle zatrucia (alkohol, morfina, ołów itd.) c) zmiana warunków życia, klimatu, otoczenia itp. d) zaburzenia w prawidłowym współdziałaniu jajników z innymi gruczołami dokrewnymi e) zaburzenia układu nerwowego ośrodkowego i wpływy odruchowe, np. wstrząs nerwowy, wyczerpanie pracą umysłową.