Krwawienie, występujące po całkowitym urodzeniu się popłodu, czyli kiedy sama macica jest zupełnie próżna, powstaje wskutek niedostatecznej kurczliwości mięśniówki macicy. Skurcz powoduje zamknięcie światła naczyń krwionośnych maciczno-łożyskowych i w razie jego braku, macica przedstawia się jak wiotki, miękki worek i z miejsca łożyskowego obficie sączy się krew. Stan taki nazywa się niedowładem macicy (atonia uteri). Aby się macica dokładnie skurczyła, konieczne są okresowe bóle poporodowe, występujące w połogu przez pewien czas. W przypadkach szybkiego opróżnienia jamy macicy, zwijanie się włókien mięsnych, które w warunkach prawidłowych odbywa się w przebiegu całego porodu, nie następuje, ściany macicy są rozciągnięte, wiotkie, pofałdowane, naczynia otwarte, co dostatecznie wyjaśnia przyczynę krwawienia. Najczęściej zdarza się to po szybkim rozwiązaniu siłami natury czy też operacyjnym lub natychmiastowym wygniataniu łożyska po urodzeniu płodu. Często obserwujemy niedowład macicy u wieloródek po porodach gorączkowych, jako wyraz zakażenia, jak i u kobiet z niedorozwojem narządu rodnego. Głębokie wrastanie kosmków poprzez doczesną do tkanki mięsnej niejednokrotnie bywa przyczyną krwawień z niedowładu.
Po wyłączeniu innych przyczyn krwawienia w okresie poporodowym bezzwłocznie przystępujemy do leczenia. Uprzednio należy stwierdzić, że krwawienie pochodzi z miejsca łożyskowego, a nie z uszkodzonych miękkich części kanału rodnego. Jeśli macica jest duża i wiotka i przy ucisku wycieka obficiej krew ciemna, to prawdopodobnie mamy do czynienia z niedowładem. Jeśli krwawienie jest stałe, macica dobrze obkurczona i ucisk na dno nie zwiększa go, a krew jest jasno-czerwona, podejrzewamy uszkodzenie części miękkich, przede wszystkim pęknięcie szyi. Pewne rozpoznanie można ustalić po dokładnym obejrzeniu szyi, sklepień i pochwy we wziernikach. Aby usunąć wszelkie wątpliwości co do pozostałych resztek w macicy, przede wszystkim oglądamy bardzo dokładnie łożysko. Jeśli okaże się ono całe, przystępujemy do zabiegów mających na ćześnie, silnie przyciskamy do spojenia łonowego.