W pracach wywodzących się z kierunku psychoanalitycznego znajdziemy rozliczne objaśnienia etiologii gwałtów. Freud traktował gwałt ' jako perwersję, którą cechuje przetrwanie u człowieka dorosłego cech rozwoju seksualnego z okresu dzieciństwa. Perwersja polega na zaburzeniu w wyborze celów oraz obiektów seksualnych. Zamiast miłości, będącej połączeniem elementu seksualnego z uczuciowym, w perwersji przejawia się samo rozładowanie potrzeby seksualnej, z włączeniem minimalnych tendencji prokreacyjnych. Zdaniem innych autorów, siłą napędową gwałtu jest agresja (teoria „nadwyżkowej agresji” Ferencziego i Aleksandra). Zakłada się, że normalny człowiek podczas aktu seksualnego zaspokaja nie ‘tylko swoje pragnienia erotyczne, lecz także agresywne (w sytuacji, gdy kobieta stawia opór). Psychoanalitycy, w poszukiwaniu czynnika genetycznego gwałtów, kładą nacisk na niepowodzenie w rozwiązaniu kompleksu Edypa, co wytwarza lęki kastracyjne, lęki o potencję i dostosowanie seksualne, jak również lęki homoseksualne. Powoduje to pobudzenie elementów agresywnych, które jeśli nie zostaną opanowane przez jaźń, mogą ujawnić się w postaci gwałtów. Inni rzecznicy kierunku psychoanalitycznego upatrują czynnik genetyczny gwałtów w przeżywaniu przez mężczyznę kompleksu mniejszej wartości, który rodzi się z obawy przed podołaniem takim męskim obowiązkom, jak zapewnienie warunków życiowych kobiecie, roztoczenie nad nią opieki, wypełnienie funkcji partnera seksualnego ze wszystkimi wynikającymi stąd konsekwencjami. Nie umiejąc podołać roli męskiej, gwałciciel sprowadza ją do seksu. Podświadomie nienawidzi kobiety, pragnie wziąć na niej odwet ażeby zamanifestować swoją wyższość, sprowadza ją do roli przedmiotu, instrumentu zaspokojenia seksualnego. W opracowaniach wychodzących z założeń psychoanalitycznych znajdziemy i inne próby objaśnienia etiologii gwałtów. Ich genezę widzą na ogół autorzy tych opracowań w traumatycznych przeżyciach z okresu dzieciństwa.