Odróżnienie odczynów fotoalergicznych od fototoksycznych na podstawie obrazu morfologicznego jest na ogół w praktyce niemożliwe, ponieważ wszystkie środki o działaniu fotoalergizującym mogą w odpowiednim stężeniu i przy odpowiedniej dawce światła powodować zmiany typu fototoksycznego. Za alergicznym charakterem zmian przemawia długotrwale utrzymywanie się objawów chorobowych mimo ustania kontaktu z substancją fotoalergizującą.

Krótkotrwałe tyłozgięcie macicy jest zjawiskiem bardzp częstym i pozostaje w związku z prawidłowymi czynnościami fizjologicznymi ustroju kobiety. Wybitna ruchomość trzonu macicy w stosunku do szyjki i jego zwiotczenie w okolicy cieśni sprawiają, że podniesienie i tylopochylenie macicy, wywołane przez wypełnienie pęcherza moczowego, łatwo może przemienić się w stałe, jeśli po oddaniu moczu pętle jelita wsuną się między pęcherz i macicę. Wprawdzie w zwykłych warunkach więzadła przytrzymujące szyjkę macicy w tyle oraz więzadła obłe, napinające się przy wybitniejszym przesunięciu trzonu do tyłu, sprawiają, że trzon opada ku przodowi w miarę opróżniania się pęcherza, jeśli jednak, jak w przypadkach niedorozwoju macicy, „ruchomość trzonu w stosunku do szyjki wskutek zwiotczenia jest wybitnie zaznaczona, a pętle jelita dostaną się do uchyłka pęcherzowo-macicznego otrzewnej, ciśnienie śródbrzuszne będzie oddziaływać na przednią ścianę macicy spychając trzon w dół i powodując jego zginanie w stosunku do szyjki. Jeśli tyłozgięcie utrzymuje się przez czas dłuższy, trzon leżący za szyjką w zatoce Douglasa przesuwa ją coraz bardziej ku przodowi, zwłaszcza jeśli przyczynia się do tego nacisk od tyłu wypełnionej kałem prostnicy (nawykowe zaparcie stolca). Jest rzeczą zrozumiałą, że w następstwie tego przychodzi stopniowo do rozluźnienia łączno- tkankowych połączeń tkanki miedniczej z tylną ścianą miednicy oraz rozciągnięcia więzadeł obłych, zwłaszcza jeśli te z natury już nie odznaczają się jędrnością.

Do ta...

Powiększenie się narządu wypełnionego zawartością ropiastą może być niekiedy tak duże, że dochodzi do zrostów między omaciczem i prostnicą, jelitem cienkim i siecią, co powoduje zupełne unieruchomienie macicy.

W ostatnich etapach choroby objawy raka trzonu są podobne jak w przypadkach raka szyjki macicy. Należy jednak stwierdzić, że do przetok pęcherzowych i jelitowych rak trzonu doprowadza tylko wyjątkowo.

W rozpoznaniu raka trzonu macicy dużą rolę odgrywa umiejętna ocena wyników badania podmiotowego (wywiadów) i badania ginekologicznego. Stwierdzenie uplawów, krwawień i bólów, a nawet wykazanie, że macica jest powiększona, nie usuwa wątpliwości. Rozpoznanie staje się jednak bardzo prawdopodobne, jeśli uda się wykazać, że uplawy były najpierw lóżowe, bezwonne i surowicze, że bóle występują napadowo i że powiększenie macicy wystąpiło już po przekwitaniu, a więc w czasie, kiedy mięśniaki nigdy nie zaczynają się rozwijać.

Podstawą leczenia promieniami radu, mesotoru i actinium jest ich niszczące działanie na jądra komórek głównie utkania nowotworowego jako bardziej wrażliwego na napromienianie. Chodzi przede wszystkim o promienie gamma, które odznaczają się wybitną zdolnością przenikania w tkanek, gdzie wywołują procesy autolizy i wchłaniania substancji komórkowej bez odczynu zapalnego i bez rozleglej martwicy. Promienioczułość nowotworu zależy w głównej mierze od jego budowy histologicznej. Raki plaskokomórkowe są wrażliwe na napromienianie i dobrze leczą się promieniami X oraz gamma (np. rak szyjki, skóry itp.). Raki o budowie gruczołowej, jak np. raki trzonu macicy, żołądka, jelit itd., są wybitnie promienioodporne. Tkanka łączna podłoża nowotworu bierze wybitny udział w procesie jego nisz.czenia lub leczenia, jak na to zwraca uwagę w osta tnich czasach wielu badaczy.

Wiele spośród leków stosowanych obecnie w terapii wykazuje strukturalne podobieństwo do znanych kancerogenów chemicznych, lub też może się przekształcić – przynajmniej teoretycznie – w związki o takim działaniu w wyniku przemian zachodzących w organizmie. Jednak wiele spośród znanych kancerogenów nie wykazuje strukturalnego podobieństwa do żadnej z wymienionych wyżej grup związków, a ponadto w każdej z wymienionych grup oprócz związków silnie kancerogennych znaleziono substancje nie ujawniające zupełnie takiego działania [41],

Niektóre sp...

W 1984 r. Al-Ansari i wsp. [1] opisali 2 przypadki zespołu z niedoborem folitropiny, w których występowała znaczna oligozoospermia. Po 9-80 tygodniach leczenia z zastosowaniem HMG i HCG uzyskano ponad 50-krotne zwiększenie liczby plemników i ciążę w małżeństwie jednego z chorych po upływie 20 tygodni leczenia.

Jakkolwiek tego rodzaju stan chorobowy, cechujący się równoczesnym wystąpieniem trzech tak znamiennych objawów, jak puchlina brzuszna, przesięk w opłucnej i włókniak jajnika, znany był już od dziesiątków lat, określa się go dziś powszechnie mianem' zespołu Meigsa, od nazwiska badacza, który go zbadał dokładniej (1937). Nowsze prace wykazały, że zespół Meigsa może towarzyszyć nie tylko włókniakom, lecz i innym, przeważnie łagodnym guzom jajnika (guz Brennera, torbiel skórzasta, torbiel rzekomośluzowa itd.).

Przyczyny powstawania przesięku w jamie opłucnej są w tych przypadkach nie wyjaśnione. Jakkolwiek nie jest wyłączone, że płyn z jamy brzusznej może się dostać do jamy opłucnej drogą naczyń chłonnych w przeponie, nie tłumaczy to jednak występowania puchliny opłucnej w przypadkach włókniaków macicy,

Przeciwciała przeciw glikozydom naparstnicy wykryto już w 1965 r., jednak dopiero ostatnie lata pozwoliły określić ich wartość w zatruciu glikozydami naparstnicy. Smith i wsp. [36, 37] opublikowali wyniki leczenia przeciwciałami przeciw digoksynie 28 przypadków ciężkiego zatrucia spowodowanego pobraniem (omyłkowo lub w celach samobójczych) dużych, niekiedy bardzo dużych (do 25 mg) ilości glikozydów naparstnicy. Stężenie digoksyny u większości chorych przekraczało 5 ng/ml, w kilku powyżej 100 ng/ml. Podanie przeciwciał pozwoliło uratować 23 chorych. Masywnemu zatruciu glikozydami naparstnicy towarzyszy hi- perkaliemia powstająca w wyniku zahamowania (Na+ + K+) ATPazy z uwolnieniem dużej ilości potasu wewnątrzkomórkowego. Hiperkalemię tego pochodzenia można opanować typowymi sposobami (dializa lub podanie insuliny) jednak leczenie przeciwciałami przeciw glikozydom naparstnicy okazuje się najbardziej skuteczne. W czasie leczenia może wystąpić sytuacja odwrotna: hipokalemia wymagająca uzupełnienia ustrojowych niedoborów jonów potasowych. Jedynym działaniem niepożądanym leczenia przeciwciałami może być wstrząs anafilaktyczny lub choroba posurowicza.

Rzadsze występowanie miesiączek, utrzymujące się stale lub przez pewien czas, tłumaczy się albo 1) przedłużeniem okresu dojrzewania pęcherzyka Graafa, a więc przedłużeniem okresu przerostowego błony śluzowej macicy, albo 2) przedłużeniem zmian okresowych w czynnościach hormonalnych jajników w ogolę, albo też 3) występowaniem przerw między okresami jajeczkowania, w których zjawiska rozrodcze jajników cechuje zupełny spokój. Możliwe jest również występowanie tego typu zaburzeń, w którym raz przychodzi do skrócenia, a raz do przedłużenia okresów międzymiesiączkowych u tej samej kobiety w związku ze skróceniem okresu czynności ciałka żółtego i przedłużeniem okresu dojrzewania pęcherzyka Graafa. Zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku jest to dowodem zaburzeń czynnościowych jajników skrócenie okresów międzymiesiączkowych jest raczej dowodem zaburzenia lżejszego stopnia, przedłużenie zaś stopnia cięższego. Być może jednak, że pewną rolę odgrywa tu również niedomoga czynnościowa przedniego płata przysadki mózgowej.

Przede wszystkim należy chorą położyć do łóżka w pozycji na wznak, z głową opuszczoną poniżej poziomu jej miednicy. Powinna ona unikać większych poruszeń, pozostając w zupełnym spokoju i nie podnosić się. Zimne napoje, zimne mięso, galaretki i owoce są najstosowniejszym dla niej pokarmem. Chora może zacząć wstawać z łóżka dopiero po ustaniu krwawienia i to dopiero w dwa lub trzy dni po nim.

Chociaż już sam spoczynek może decydować o zatrzymaniu krwawienia, stosujemy zwykle dodatkowo środki farmaceutyczne. Leki tamujące krwawienie są środkami znanymi od dawna, a działanie ich polega albo na wzmożeniu krzepliwości krwi, albo na wywoływaniu skurczów drobnych naczyń krwionośnych, dzięki oddziaływaniu tych leków na wlókienka mięśniowe gładkie znajdujące się tak w ścianie naczyń, jak w ścianie macicy.

Do środków powodujących kurczenie się mięśni gładkich i zatrzymywanie krwotoków macicznych należą przede wszystkim sporysz i jego pochodne (ergotyna, ergotonina, gynergen, neogynergen, sekakornina, ergot itd.), których stosowanie w zastrzykach i doustnie daje dobre wyniki. W ginekologii stosuje się je raczej doustnie, w położnictwie w atonii i hy polonii macicy po porodzie – w zastrzykach.

Sporysz wywołuje długotrwały skurcz macicy, który zaciska mechanicznie naczynia krwionośne. Działając na mięśnie gładkie powoduje on również skurcz żył i tętnic macicy, przez co hamuje krwotok. Zastrzyki podskórne przetworów sporyszu są bolesne, a podawanie ich doustnie wpływa niekiedy drażniąco na śluzówkę żołądka i jelit.

Przyczyny występowania uszkodzeń ucha wewnętrznego po antybiotykach były przedmiotem licznych badań klinicznych i doświadczalnych. Wyjaśniły one wiele zagadnień związanych z ototoksycznością, na wiele istotnych pytań nie znaleziono jeszcze odpowiedzi. Na przykład nie wiadomo dlaczego jedne z antybiotyków powodują uszkodzenia przedsionka, inne przede wszystkim ślimaka (tab. 29.1). Uważa się, że pewną rolę odgrywają tu różnice w budowie chemicznej poszczególnych aminogliko- zydów [25].

Miejsce rtęci zajęły obecnie przetwory bizmutowe, stosowane najczęściej jako 10% zawiesiny soli bizmutowych w oliwie w dawkach 1-2 ml, dwa razy tygodniowo. Leczenie bizmutem wymaga jednak również starannej kontroli jamy ustnej, dziąseł oraz kontroli moczu na obecność białka.

Najsilniejszym środkiem przeciwkiłowym do chwili wprowadzenia penicyliny do lecznictwa kiły był salwarsan albo jego pochodne (neosalwarsan). Wprowadzany on bywa do ustroju w drodze wstrzykiwań dożylnych. Obok neosalwarsanu stosuje się obecnie i inne związki arsenowe, a więc rp. myosalwarsan (wstrzykiwanie domięśniowe) i stowarsol (podawany doustnie w postaci pastylek). I te środki nie są dla ustroju obojętne, gdyż mogą niekiedy wywoływać objawy uboczne w postaci żółtaczki, zapalenia skóry, a czasem nawet – chociaż bardzo rzadko – zapalenia mózgu.

W kile wrodzonej leczeniu poddana być winna zarówno matka, jak i dziecko. Noworodek m...