W przeważnej części znanych przypadków zakażenia kobiecych części rodnych przez bąblowiec pierwotną siedzibą pasożyta była tkanka łączna podotrzewnowa zatoki Douglasa lub tkanka łączna więzadla szerokiego, skąd bąblowiec rozrasta! się i wchodził w styczność z macicą, jajnikiem, jajowodami i innymi narządami miednicy malej. Spostrzegano jednak także pierwotne umiejscowienie się tego pasożyta w macicy, w jajowodach, w jajnikach, a nawet w kościach miednicy.
Rozpoznanie bąblowca umożliwione jest w pewnej mierze, dzięki odczynom serologicznym (odczyn precipitynowy), opartym na obecności swoistych przeciwciał w krwi oraz na stwierdzeniu pod mikroskopem haczyków główki pasożyta. Wybitne zwiększenie się liczby leukocytów eozynochłonnych oraz wykazanie torbielowatego guza w częściach rodnych kobiecych może nasunąć pewne podejrzenia co do charakteru schorzenia. Liczyć się jednak zawsze trzeba z możliwością omyłki rozpoznawczej wobec rozmaitości obrazów’ anatomicznych, jakie daje rozwijający się w tkankach bąblowiec.
Leczenie schorzenia polega na doszczętnym usunięciu pęcherza (lub pęcherzy) pasożyta. Czasami lepiej jest przed wyjęciem dokonać jego nakłucia. Ponieważ jednak doszczętne usunięcie wszystkich pęcherzy jest przeważnie niepodobieństwem, wyjmuje się podczas operacji wszystko co można, resztę setonuje, tamponuje i wszywa do powłok. W przypadkach kiedy ściana pęcherza jest bardzo twarda lub