Trzecia teoria tłumaczy powstawanie nadżerki części pochwowej przesunięciem się nabłonka wałeczkowego pod wpływem bodźca zapalnego z kanału szyjki poza naturalne granice anatomiczne. Nabłonek ten zajmuje albo przestrzenie już pierwej obnażone, albo też wypiera znajdujący się tu uprzednio nabłonek wielowarstwowy płaski. Może on również tworzyć gruczoły w obrębie nadżerki. Teoria ta wydaje się najbardziej uzasadnioną.
W odróżnieniu od nadżerki nabytej, która jest wywołana przez bodziec zapalny, nadżerka wrodzona (erosio congenitalis), bardzo rzadko spotykana, tłumaczy się pozostawaniem na powierzchni części pochwowej przez czas dłuższy niż w warunkach prawidłowych, wałeczkowego nabłonka, zajmującego w życiu płodowym o wiele większą przestrzeń niż u nowonarodzonej dziewczynki, u której ogranicza się on już do kanału szyjki.
Należy podkreślić, że w obrazie mikroskopowym jest rzeczą niemożliwą odróżnić nadżerkę części pochwowej od wywinięcia jej warg w następstwie głębokiego pęknięcia, gdyż oba te stany patologiczne wykazują podobne znamiona. Jest to rzeczą ważną, gdyż zapalenie przewlekłe szyjki macicznej, nadżerka części pochwowej, a zwłaszcza stare pęknięcia szyjki mogą niekiedy stać się powodem raka szyjki.
W szczególności stare, nie gojące się nadżerki powinny być stanowczo poddane badaniu histologicznemu. Doświadczenie poucza bowiem, że w wiciu przypadkach zmiany histologiczne, jakie zachodzą w obrębie nadżerki, wykazują cechy raka przedinwazyjnego. W nowszych czasach w przypadkach istnienia nadżerki zastosowano także badanie cytologiczne wydzieliny pochwy z wynikami tak po myślnymi, że niektórzy ginekolodzy skłonni są rozszerzyć zakres badań cytologicznych i histologicznych na wszystkie nadżerki w celu jak najwcześniejszego wykrycia raka szyjki macicy.