Przeciwciała przeciw glikozydom naparstnicy wykryto już w 1965 r., jednak dopiero ostatnie lata pozwoliły określić ich wartość w zatruciu glikozydami naparstnicy. Smith i wsp. [36, 37] opublikowali wyniki leczenia przeciwciałami przeciw digoksynie 28 przypadków ciężkiego zatrucia spowodowanego pobraniem (omyłkowo lub w celach samobójczych) dużych, niekiedy bardzo dużych (do 25 mg) ilości glikozydów naparstnicy. Stężenie digoksyny u większości chorych przekraczało 5 ng/ml, w kilku powyżej 100 ng/ml. Podanie przeciwciał pozwoliło uratować 23 chorych. Masywnemu zatruciu glikozydami naparstnicy towarzyszy hi- perkaliemia powstająca w wyniku zahamowania (Na+ + K+) ATPazy z uwolnieniem dużej ilości potasu wewnątrzkomórkowego. Hiperkalemię tego pochodzenia można opanować typowymi sposobami (dializa lub podanie insuliny) jednak leczenie przeciwciałami przeciw glikozydom naparstnicy okazuje się najbardziej skuteczne. W czasie leczenia może wystąpić sytuacja odwrotna: hipokalemia wymagająca uzupełnienia ustrojowych niedoborów jonów potasowych. Jedynym działaniem niepożądanym leczenia przeciwciałami może być wstrząs anafilaktyczny lub choroba posurowicza.