Na temat seksualizmu dziewcząt w okresie dziecięcym nie osiągnięto jeszcze jednomyślności, dlatego trudno jest ustalić, odkąd datuje się rozwój psychoseksualny kobiety. W kulturze zachodniej do niedawna szeroko rozpowszechniane były poglądy o aseksualizmie dzieci przed okresem dojrzewania. Dlatego Freud (1946) opisujący seksualizm dziecięcy pod postacią reakcji niezróżnicowanych napotkał tak ostry opór. Masters i Johnson (1966) zdają się nie potwierdzać istnienia niezróżnicowanych stanów seksualnych u dzieci. Badania Kinseya i współpracowników (1948, 1953) dowodzą jednak, że dzieciństwa nie można rozpatrywać jako swego rodzaju okresu obojętności seksualnej. Z badań tych wynika, że ok. 25% kobiet amerykańskich przypominało sobie stany podniecenia seksualnego, które wystąpiły przed okresem dojrzewania seksualnego, 16% miało je przed 10 rokiem życia, a 4% przypominało sobie podniecenie seksualne odczuwane w 5 roku życia. Z danych uzyskanych od rodziców oraz dorosłych, którzy mieli kontakty seksualne z dziewczętami, wynika, że większość dziewcząt przed dojrzewaniem zdolna jest do pewnych reakcji seksualnych. Potwierdzają to spostrzeżenia antropologów, którzy opisywali różne formy aktywności seksualnej dziewcząt w kulturach plemiennych, zwłaszcza tych, które tę aktywność akceptowały.