Stany niedokształcenia macicy łączą się często z pewnymi zmianami jej położenia, a więc z nadmiernym jej przodozgięcicm (hjper- anieJłexio ułeri), z tylopochyleniem (retrouersio ułeri) lub słabym zaznaczeniem się prawidłowego zgięcia trzonu macicy do przodu z powodu jego małych rozmiarów.
Wszelkie zaburzenia w zespoleniu się przewodów Mullera i zaniku dzielącej je ściany wiodą do wad rozwojowych macicy (i pochwy). Wady tego rodzaju są zjawiskiem dość częstym i mogą występować w rozmaitej postaci.
W następstwie wykształcenia się tylko jednego przewodu Mullera powstaje macica jednorożna (uterus unicornis). Jeśli jeden z przewodów tych rozwija się silniej niż drugi, może powstać macica jednorożna z zachowanym po-drugiej stronie tzw. rogiem szczątkowym (cornu rudimentańum). Zagnieżdżenie się jaja płodowego w rogu szczątkowym macicy prowadzi w pewnym okresie ciąży do jego pęknięcia z objawami przypominającymi pęknięcie jajowodu w przebiegu ciąży pozamacicznej.
Zaburzenia w zespoleniu się przewodów Mullera wiodą do rozdwojenia się macicy, którego odmiany bywają różne i któremu towarzyszy najczęściej rozdwo-
Wady tego rodzaju są tym poważniejsze, im wcześniej w życiu płodowym powstały. Najwyższym stopniem rozdwojenia macicy jest tzw. macica podwójna (uterus didelphys) z podwójną pochwą (vagina duplex-rye. 82). Znacznie częstszą odmianą jest macica o prawidłowo wykształconej szyjce i dwu rogach odpowiadających niezrośniętym częściom przewodów Midiera (uterus bicornis unicollis-ryc. 80.)
Inne odmiany dwurożności macicy zależą od stopnia rozdzielenia rogów, wy- kształcenia się jednego lub dwóch do pełnego rozwoju i od wielkośći przegrody dzielącej macicę, szyjkę oraz pochwę (uterus septus, uterus subseptus, uterus arcuatus itd). Pominąwszy zaburzenia w zespoleniu się sznurów Mullera, którego postacie mogą być różne, wada ta może się łączyć z niedorozwojem macicy określanym nazwą uterus rudimentarius solidus aut excavatus, oraz niesymetrycznością w rozwoju samych sznurów Müllera.