Schorzenie to należy do bardzo rzadkich i ma przebieg przewlekły. Jakkolwiek promienica wywołuje typowe zmiany zapalne, wytwarzane przez nią endotoksyny wpływają na rozwijający się proces chorobowy w ten sposób, żc w obrębie nacieków dochodzi podobnie jak w kile i gruźlicy do charakterystycznego ugrupowania komórek (komórki olbrzymie, komórki nabłonkowate).
Zarówno w tkankach, jak i w hodowli sztucznej – tlenowej lub beztlenowej – promienica tworzy szare, żółtawe lub czerwonawe ziarna wielkości prosa, ułożone promienisto na włóknach grzybni. Całość grzybni stanowi zwartą masę, w obrębie której zachodzą zmiany polegające na kol- bowatym rozdęciu zakończeń włókien, procesie martwiczym w centrum grzybni oraz na rozpadaniu się jej nitek.
Ostatecznym wynikiem szkodliwego działania promienicy na schorzałą tkankę jest powstanie przewlekłego ropienia. Wokół ropni stwierdza się bujanie łączno- tkankowe i tworzenie się ziarniny.
Każda z kolonii promienicy staje się ośrodkiem zakażenia, a w każdym ośrodku powstaje ropień. Schorzała tkanka wykazywać zatem będzie szereg ropni mniejszych lub – w razie połączenia się ich -jeden duży ropień.
W celu wykazania grzybków promienicy należy zabarwić tkanki metodą Grama. Włókna grzybni i zarodniki są Gram-dodatnie, a kolbowate rozszerzenia nitek grzybni oraz ogniska martwicze – Gram-ujemne.
Grzybek promienicy żyje na rozmaitych zbożach. Do narządów rodnych kobiety dostaje się prawie wyłącznie z przewodu pokarmowego (wyrostek robaczkowy, jelito cienkie), którego ściana uległa schorzeniu. Proces szerzyć się wówczas może na otoczenie przez styczność (per continuitaiem) możliwe jest jednak również wysianie się grzybków do krwi i przeniesienie ich w miejsca oddalone od ogniska pierwotnego schorzenia.