Nie są one objawem chorobowym, a raczej zespołem chorobowym, w którym dochodzi do głębokich zaburzeń przemiany materii. Noszą one także nazwę wymiotów okresowych i wymiotów nawracających. Występują one u dzieci od 2 do 1-0 roku życia i ustępują definitywnie w okresie dojrzewania. Napady wymiotów pojawiają się rozmaicie często. Przerwy między napadami trwają od kilku tygodni do kilku lat. Niektórzy uczeni widzą w wymiotach acetonemicznych odmianę padaczki, inni podkreślają wyraźny związek z migreną.
Etiologia i patogeneza tego zespołu nie jest całkowicie wyjaśniona. Wymioty acetonemiczne występują najczęściej u dzieci neuro- patycznych, pochodzących z klasy inteligenckiej i wyróżniających się często obniżonym łaknieniem. Przekarmianie tłuszczami odgrywa niewątpliwie pewną rolę w zmniejszeniu rezerwy alkalicznej i w rozwoju ketozy u tych dzieci. Pod wpływem różnych czynników, jak zmęczenie, podniecenie, a najczęściej’pod wpływem rozwijających się zakażeń — nawet banalnych, następuje zahamowanie przemiany glikogenu w cukier, w następstwie czego rozwija się hipoglikemia, ketoza i kwasica. Ta zwiększona skłonność do ketozy pod wpływem głodu lub gorączki leży u podłoża omawianego zespołu. Przytoczone zmiany w chemizmie krwi prowadzą do uporczywych wymiotów, które pociągają za sobą utratę wraz z sokiem żołądkowym dużych ilości chloru, a następnie poprzez nerki sodu i potasu. Pogłębiający się niedobór chloru sprawia, że w dalszym okresie choroby zamiast kwasicy spotykamy nierzadko alkalozę i hipokaliemię. Głód i odwodnienie oraz oliguria i zaburzenia w czynności regulacyjnej nerek, a z drugiej strony uporczywe wymioty pogłębiają zaburzenia metaboliczne, prowadząc do ogólnego wysuszenia, zatrucia i prostracji. Łatwość opanowania wymiotów za pomocą środków uspokajających i pewne zmiany w EEG świadczą, że udział centralnego układu nerwowego w opisanych zaburzeniach metabolizmu nie podlega wątpliwości.