Działanie niepożądane hipoglikemizujących pochodnych sulfonylomocznika obejmuje wiele zespołów o różnym znaczeniu klinicznym.
Zespół rumieniopodobny. Pochodne sulfonylomocznika w znacznym odsetku przypadków powodują występowanie nietolerancji etanolu. Picie alkoholu u ok. 10-15% osób przyjmujących tolbutamid lub aceto- heksamid oraz u ok. 15-25% osób leczonych chlorpropamidem wywołuje zaczerwienienie skóry, ból głowy, nudności, wymioty, częstoskurcz i podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi. Niektórzy autorzy dopatrują się patogenezy tego niepożądanego działania w genetycznie uwarunkowanym zahamowaniu metabolizmu endomorfin.
Zespoły objawów skórnych. Objawy zapalne skóry mają często charakter epidermolityczny. Niekiedy objawom alergii skórnej może towarzyszyć obrzęk głośni lub krtani.
Zespoły gastroenterologiczne. Obejmują one przemijające dolegliwości, jak: brak łaknienia, uczucie metalicznego smaku, wzdęcia. U osób po resekcji żołądka działanie pochodnych sulfonylomocznika może być przyspieszone. Od dawna przedmiotem obserwacji jest problem działania uszkadzającego wątrobę pochodnych sulfonylomocznika. U ok. 10% osób długotrwale leczonych chlorpropamidem lub też meta- albo acetó- heksamidem pojawia się przedłużenie czasu wydalania bromosulfofta- leiny, zwiększenie stężenia fosfatazy zasadowej w surowicy krwi. Obserwowano także powstawanie limfocytarnych nacieków ziarninowych wokół drobnych naczyń krwionośnych w wątrobie [6], Opisano pojedyncze przypadki żółtaczki cholestatycznej prawdopodobnie związanej z przyjmowaniem chlorpropamidu. Są też doniesienia o stłuszczeniu wątroby występującym u chorych z cukrzycą, leczonych chlorpropamidem, które ustępowało po zastąpieniu tego leku insuliną. Te pojedyncze obserwacje należy porównać z bardzo znaczną liczbą osób przyjmujących te leki.