Mięśniaki są nowotworami łagodnymi, które rosną powoli i które – po ustaniu cyklów miesięcznych – ulegają w poważnym odsetku przypadków zanikowi. Dlatego też do leczenia ich przystępujemy tylko wówczas, jeśli wywołują jakieś dolegliwości lub jeśli są szczególnie duże. Mięśniaki nie dające żadnych objawów i nie budzące niepokoju także ze względu na niewielkie rozmiary nie stanowią wprawdzie wskazania do leczenia, ale wymagają kontroli ich stanu w pewnych odstępach czasu.
Jeśli jednak mięśniaki wywołują jakiekolwiek objawy, konieczną rzeczą jest zastosowanie odpowiedniej metody terapeutycznej, której wybór zależy nie tylko od rodzaju objawów, ale lównież i od wieku chorej oraz ogólnego stanu jej zdrowia.
Najczęstszymi objawami są krwawienia i bóle, wśród których dużą rolę odgrywają bóle uciskowe i bóle podczas miesiączki. Szybkie powiększanie się guza i wystąpienie puchliny brzusznej (ascites) stanowią wskazanie do leczenia, gdyż budzą podejrzenie co do zwyrodnienia złośliwego mięśniaka. Objawy ucisku na narządy układu moczowego lub na pewne części przewodu pokarmowego, uwięźnięcie guza w jamie Douglasa, napady podrażnienia otrzewnej, obumarcie mięśniaka, jego zropienie lub gnicie, jako dowód powikłań w przebiegu schorzenia, skłaniają również do przedsięwzięcia środków zaradczych. Wskazanie do leczenia może też w pewnych przypadkach dawać powikłanie mięśniaków ciążą (niepokonalna przeszkoda porodowa). Leczenie mięśniaków polega na:
– a)podawaniu środków farmaceutycznych oddziałujących doraźnie, jakkolwiek przejściowo
– a)stosowaniu energii promienistej
– c)zabiegu operacyjnym.
– a)Jeśli chodzi o niewielkie mięśniaki u kobiet w okresie dojrzałości płciowej, ale bliskich przekwitania – które wywołują tylko krwawienia i nieznaczne bóle, można poprzestać na leczeniu objawowym środkami farmaceutycznymi.