Pęknięcia III stopnia stanowią bardzo nieprzyjemne powikłanie poporodowe, które wymaga troskliwej opieki po zeszyciu ze względu na pokaźny odsetek gojenia się per secundam intentionem oraz tworzenie się przetok kałowych. Wpływają one w znamienny sposób na wygląd odbytu wskutek przerwania wiązek mięśnia zwierającego odbyt i cofnięcia się ich do boku i w głąb. W następstwie tego zanikają od przodu koncentrycznie zbiegające się ku odbytowi płytkie fałdy skóry, a po obu jej stronach tworzą się w skórze małe zagłębienia, które odpowiadają końcom przerwanego mięśnia zwieracza odbytu. Sam mięsień nie przebiega obecnie pierścieniowa to wokół odbytu, ale przyjmuje kształt półksiężycowa ty lub podkowiasty. Zwykle wystercza również na zewnątrz część błony śluzowej prostnicy. Ponieważ czynność zwieracza odbytu jest upośledzona, zatrzymanie gazów i stolca jest uniemożliwione.
Leczenie tego schorzenia po porodzie polega na zeszyciu międzykrocza i przerwanego mięśnia zwieracza odbytu. W przypadkach zastarzałego pęknięcia należy najpierw wyciąć bliznę, która wytworzyła się w tym czasie, i wykonać operację plastyczną krocza.
W pierwszym stadium operacji przez wycięcie blizny odtwarza się stosunki, które istniały bezpośrednio po pęknięciu krocza. Z kolei przystępujemy do zeszycia naderwanej ściany prostnicy zakładając szwy tuż przy brzegu błony śluzowej kiszki, ale nie obejmując ich, a tylko umożliwiając ich ułożenie na sobie. Następnie zeszywa się przegrodę między prostnicą i pochwą. Wreszcie łączy się z sobą końce mięśnia zwieracza odbytu, które wydobywa się z głębi. Brzegi pochwy zostają zeszyte ponad szwem przegrody prostniczo-pochwowej i szwem zwieracza odbytu w linii środkowej.
Leczenie pooperacyjne jest bardzo ważne. Chora otrzymuje w pierwszych 5-6 dniach tylko płyny i małe dawki makowca. Piątego dnia podaje się lekki środek przeczyszczający, aby spowodować na 6 dzień wypróżnienie.