LBA stanowią grupę środków farmakologicznych o intensywnym działaniu leczniczym i odpowiednio silnie wyrażonym działaniu niepożądanym. Wynika stąd, że ogólną prawidłowością dawkowania powinno być podawanie na początku kuracji próbnej dawki, a następnie wybór dawki odpowiedniej do cech chorego i cech jego choroby. W zależności od przebiegu choroby, poprawy lub pogorszenia, pojawia się zazwyczaj konieczność zmiany dawki, niekiedy odstawienia leku. Dlatego też praktycznie jedyną metodą postępowania powinno być podawanie leku w progresywnie wzrastających dawkach, aż do ustalenia dawki optymalnej dla chorego.
Jednakże Prichard [804], który zanalizował prace różnych autorów stosujących LBA w niepowikłanej chorobie wieńcowej, sądzi, że można wyodrębnić 2 sposoby dawkowania LBA:
– 1) dawki zmiennie zwiększane lub zmniejszane w zależności od stanu klinicznego chorego,
– 2) stałe dawki dzienne przez cały czas leczenia.
Próby utrzymania dawek przez całą kurację na ustalonym poziomie, podejmowane przez kilku autorów, którzy stosowali propranolol w stałych dawkach pro die – 90 mg [384], 160 mg [408, 447], 200 mg [110], 240 mg [822], można obecnie uznać za klinicznie nieuzasadnione.