Proces uczenia się u człowieka

Brak komentarzy do Proces uczenia się u człowieka

Próby utożsamiania seksualności człowieka z działaniami instynktownymi od wielu lat były przedmiotem ostrych kontrowersji. Przyjmuje się, że instynkt odznacza się przymusem do określonego rodzaju aktywności. Aktywność ta wynika więc nie z działania woli, lecz jest skutkiem niezależnej od niej podniety. W tym sensie instynkt nie może być rozpatrywany jako samodzielna siła, lecz jako pobudzenie organizmu (ujmowanego jako całość), które uwidacznia się w zachowaniu. Ponieważ organizm człowieka nie może być rozpatrywany jako mechanizm składający się z osobno funkcjonujących części, lecz jest biologiczną, energetyczną całością, „instynkt” staje się formą aktywności życiowej charakterystycznej dla indywidualnego osobnika, lecz podlegającą prawom gatunku. Aktywność ta ujawnia się w różnych okolicznościach, które pozostają w związku z celem życia osobnika dostosowana do tego celu pojawia się i przebiega spontanicznie, bez konieczności istnienia uprzednich doświadczeń lub oddziaływań wychowawczych.

W powyższych rozważaniach, oprócz innych ich mankamentów, nie uwzględniono roli i znaczenia procesu uczenia się u człowieka, który – w odpowiednich warunkach – nie tylko może zmodyfikować działania instynktowne, lecz nawet wywołać aktywność seksualną niezgodną z „instynktem”. Obuchowski (1977, s. 226), charakteryzując potrzebę jako „właściwości człowieka, które powodują, że bez zaistnienia określonych warunków nie może on prawidłowo funkcjonować”, nawiązuje do zachowań instynktownych, w których istnienie potrzeby cechuje się wrodzoną wiedzą o przedmiocie potrzeby oraz umiejętnością jej zaspokojenia. Jednakże stosunkowo niewielki trening społeczny u dzieci wystarcza, aby zaczęły realizować zachowania sprzeczne z potrzebami. Konkludując autor pisze (s. 227) „To samo uczenie się, które spowodowało, że zwierzęta wyższe zdobyły tak wysoki poziom elastyczności w przystosowaniu się do zmiennych warunków środowiska bez konieczności zmian budowy swojego organizmu, równocześnie pozbawia je możliwości wykorzystywania doświadczenia gatunku”.

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

Nadzór specjalistyczny w rehabibtacji

W rehabilitacji nadzór specjalistyczny ustanowiony został w 1950 r. Przez 30 lat pracy pod przewodnictwem prof, Wiktora Degi nadzór krajowy przyczynił się do rozwoju w...

Zamknij