W toksycznych postaciach błonicy polecane są transfuzje krwi, jednakże zabieg ten musi być wykonany w początkowym okresie, gdy układ krążenia nie wykazuje uszkodzeń. Stosowane są również od początku kortykosterydy (kortyzon, enkorton) podajemy kortyzon zaczynając od 5-0—1-0-0 mg dziennie, potem w dawkach stopniowo malejących przez 1-0—14 dni lub dłużej.
W przypadkach uszkodzenia mięśnia sercowego konieczne jest przede wszystkim zapewnienie choremu całkowitego spokoju, racjonalnego żywienia (niezbyt obfite ilościowo porc-je) oraz stworzenie warunków najbardziej higienicznych. Z leków pochodnych naparstnicy stosujemy niekiedy strofantynę, i to w okresie początkowym pod kontrolą elektrokardiograficzną. Obok oszczędzania i chronienia chorego przed najmniejszym nawet wysiłkiem (obracanie podczas przewijania, siadanie) należy oszczędzić choremu wszelkich przykrych zabiegów, jak np. wstrzykiwania itp. W leczeniu błonicy gardła zbyteczne są zabiegi miejscowe, zwłaszcza płukanie gardła środkami dezynfekującymi. W pierwszym okresie istniejących dolegliwości podczas połykania celowe jest podawanie pożywienia w postaci płynnej lub półpłynnej.